10 kwietnia 2022 r. przed tablicą upamiętniającą tragicznie zmarłych w katastrofie smoleńskiej na placu Zespołu Szkół Technicznych odbyła się uroczystość z okazji 12. rocznicy tej tragedii. 

Uroczystość rozpoczęła się od odegrania hymnu państwowego. 

Następnie Grażyna Pełka, dyrektor ZST w Kolbuszowej przywitała przybyłych gości: Posła na Sejm RP – Z. Chmielowca,  Marszałka Województwa Podkarpackiego E. Draus, Starostę Kolbuszowskiego J. Kardysia wraz z Przewodniczącym Rady Powiatu M. Burkiem i  radnymi powiatowymi, Burmistrza Kolbuszowej J. Zubę, Dziekana Dekanatu Kolbuszowa – Wschód księdza Lucjana Szumierza, Dyrektorów Szkół Ponadpodstawowych, Komendanta Powiatowego Straży Pożarnej st. bryg. J.Nitę, Komendanta Powiatowego Policji nadkom. A. Mielnickiego, i inne delegacje oraz mieszkańców powiatu.

Pani dyrektor w swym przemówieniu wróciła do tragicznych wydarzeń sprzed 12 laty – powiedziała:  

Spotykamy się dzisiaj, aby wspomnieć ważne wydarzenie dla narodu polskiego. Wydarzenie i ludzi, którzy głęboko zapisali się w historii naszego Państwa. Tragedią, która dotknęła nasz kraj była katastrofa polskiego samolotu pod Smoleńskiem. Dnia 10 kwietnia 2010 r. o godz. 8.56 cała Polska zamarła. Media przekazały nam bowiem szokującą informację. Prezydencki samolot TU 154 rozbił się niedaleko wojskowego lotniska w Smoleńsku. Wszyscy pasażerowie wraz z załogą zginęli. Lecieli na obchody innej, jakże tragicznej rocznicy, 70 lecia Zbrodni Katyńskiej.

 Zginął Prezydent Polski Lech Kaczyński z małżonką oraz Prezydent Rzeczpospolitej Polskiej na Uchodźctwie Ryszard Kaczorowski. Zgnięła część elity politycznej Polski, zginęli wysokiej rangi duchowni i oficerowie Wojska Polskiego, w tym Szef Sztabu Generalnego oraz dowódcy wszystkich rodzajów sił wojskowych w Polsce, między inni dowódca Operacyjnych Sił Zbrojnych generał Bronisław Kwiatkowski, przyjaciel Kolbuszowej. Zginął Szef Biura Bezpieczeństwa Narodowego oraz Szef Instytutu Pamięci Narodowej, przedstawiciele rodzin katyńskich. Na pokładzie było 88 pasażerów oraz
8 osobowa załoga samolotu. Jeszcze nigdy we współczesnej historii Polski i świata nie zdarzyła się taka tragedia, w której aż tak dużo czołowych osobistości państwowych zginęło jednocześnie.

Wróćmy pamięcią do tamtych dni oczami i słowami jednej z warszawskich redaktorek:

[Pamiętam dokładnie moment ogłoszenia tej informacji w telewizji. Był słoneczny sobotni poranek. Siedzieliśmy z mężem i dziećmi przy śniadaniu i oglądaliśmy program telewizyjny. Magda Mołek, o ile dobrze pamiętam prowadziła wywiad z Cezarym Harasimowiczem. Nagle zamilkła, chwyciła prawą ręką za słuchawkę w uchu i patrząc w oczy rozmówcy wolno i poważnie powiedziała mniej więcej tak: „Proszę pana, proszę Państwa. Życie pisze najbardziej nieprawdopodobne scenariusze. Otrzymałam właśnie informację, że samolot prezydencki lecący do Katynia miał wypadek.” Wtedy jeszcze nie było wiadomo, kto dokładnie leciał tym samolotem, ani jak tragiczny był wymiar tej katastrofy. Z minuty na minutę docierały kolejne fragmenty informacji, by w końcu wszystkie stacje telewizyjne złączyć nieprzerwanym monotematycznym strumieniem hiobowych wiadomości. Niedowierzanie, szok, przerażenie i kompletna bezradność wobec tego, co donosiły media. Tak jak stałam wyszłam z domu i pojechałam do redakcji, w której pracuję. Chciałam jakkolwiek być przydatna i potrzebna. Zrobić cokolwiek, by zagłuszyć narastającą bezradność wobec skali tragedii.]

Tu nie dociera zgiełk świata, 

słychać nawet cichy traw szelest,

cisza taka, że aż przygniata… 

siwa mgła pod nogami się ściele.

Białe krzyże stoją wzdłuż drogi, 

płoną ognie zniczy wokoło,

suche liści spadają pod nogi 

jak rażony piorunem samolot…

Jeszcze walczy, podrywa się w górę 

z wyciem wichru w silnikach zamarłych, 

ale Los już pociągnął za sznurek 

nie powrócą wśród żywych umarli…

Ci, którzy odeszli związali swe życie z Ojczyzną. To ona była dla nich najważniejsza. Jej służyli i za nią oddali życie.

Naszym obowiązkiem, jako obywateli RP, jest zachowanie w pamięci tego tragicznego dnia. Bowiem zginęli tam przede wszystkim ludzie… Musimy o tym pamiętać!…

Wszyscy zebrani wzięli udział we wspólnej modlitwie za tragicznie zmarłych, którą poprowadził ks. dziekan Lucjan Szumierz. Obchody zakończyło złożenie kwiatów przed tablicą upamiętniającą ofiary smoleńskiej katastrofy lotniczej oraz wpis do księgi pamiątkowej.

Organizatorzy